Stanowiska badawcze

Badanie ma na celu wyznaczenie ciepła spalania wyrobów i materiałów budowlanych. Stanowisko składa się z bomby kalorymetrycznej, komory kalorymetrycznej z płaszczem wodnym, termopar i układu komputerowego do rejestracji wyników.

Metoda ta pozwala na określenie dwóch wartości ciepła spalania brutto (QPCS) oraz wartości ciepła spalania netto (QPCI) – wartości opałowej.

Określenie ciepła spalania jest niezbędne m.in. do wyznaczenia gęstości obciążenia ogniowego.

Metody badawcze z rodziny 60695 pozwalają na określenie klasyfikacji zagrożenia ogniowego HB (HB40, HB75) oraz V (V0, V1, V2) wyrobów z tworzyw sztucznych. Wyróżniamy oddziaływanie płomieniem według trzech norm (palnik o nominalnej mocy 5W, 50W, 500W). Stanowisko badawcze składa się ze stojaka-statywu, wybranego palnika, butli z gazem palnym – czas oddziaływania mierzy się stoperem.

Metoda badania palnikiem igłowym 5W
Badanie polega na przykładaniu małego płomienia gazowego do reprezentatywnej próbki wyrobu zawieszonej na statywie. Czas przyłożenia płomienia probierczego dobierany jest w zależności od właściwości wyrobu końcowego i może wynosić: 5 s, 10 s, 20 s, 30 s, 60 s, 120 s.

Badanie płomieniem probierczym 50 W i 500 W
Badanie polega na przykładaniu płomienia gazowego o zdefiniowanej mocy do reprezentatywnej próbki wyrobu zawieszonej na statywie.

Stanowisko przeznaczone jest do prowadzenia badań w zakresie wybuchowości pyłów wg normy PN-EN 14034 przy użyciu 20 dm3 sfery, w tym oznaczanie:

• maksymalnego ciśnienia wybuchu Pmax,
• maksymalnej szybkości narastania ciśnienia wybuchu (dp/dt)max,
• dolnej granicy wybuchowości DGW,
• klasy wybuchowości pyłu wg wskaźnika Kst.

Układ pomiarowy składa się z 20,5 dm3 sfery (komora badawcza), pokrywy, układu zapłonowego, czujników temperatury i ciśnienia dynamicznego, układu wtryskowego pyłu oraz komputerowego systemu akwizycji danych.

Metoda A to metoda badania warstwy pyłu znajdującej się na płycie grzejnej o stałej temperaturze. Metoda ta odnosi się szczególnie do urządzeń przemysłowych o gorących powierzchniach, na których pył tworzy cienkie warstwy i jest wystawiony na działanie powietrza atmosferycznego.

Metoda B to metoda badania zapłonu obłoku pyłu w nagrzanym piecu. Metoda ta odnosi się szczególnie od urządzeń przemysłowych o gorących ściankach, do których w wyniku zdarzeń losowych bądź związanych z ich pracą może dostać się pył.

Stanowisko pozwala na oznaczenie minimalnej energii zapłonu obłoku pyłu w rurze o pojemności 1,2 dm3, w układzie z elektrodą ruchomą. MEZ (minimalna energia zapłonu) to minimalna energia, która może spowodować zapłon badanego pyłu.

Stanowisko jest przeznaczone do prowadzenia badań parametrów wybuchowości par cieczy i gazów wg norm PN-EN ISO 1839 oraz PN-EN 15967, w tym oznaczania następujących parametrów:

• maksymalnego ciśnienia wybuchu Pmax,
• maksymalnej szybkości narastania ciśnienie (dp/dt)max,
• dolnej i górnej granicy wybuchowości, tj. DGW i GGW.

Układ pomiarowy składa się z 20,5 dm3 sfery (komora badawcza), pokrywy, układu zapłonowego, parownika, czujników temperatury i ciśnienia dynamicznego, zaworu do podawania substancji do badań oraz komputerowego systemu akwizycji danych.

Wartość temperatury zapłonu stosowana jest w przepisach dotyczących bezpieczeństwa, jako właściwość klasyfikacyjna do określenia stopnia zapalności cieczy.

Badanie wg PN-EN ISO 2719 (oraz ASTM D93:2013) pozwala oznaczyć temperaturę zapłonu dla cieczy palnych wykorzystując aparat zamkniętego tygla Pensky’ego-Martensa. Norma ma zastosowanie dla cieczy o temperaturze zapłonu powyżej 40 oC. W normie tej zostały określone dwie procedury: A i B.

Procedurę A stosuje się do oznaczenia temperatury zapłonu farb i lakierów, które nie tworzą błonki powierzchniowej, świeżych olejów smarowych i innych przetworów naftowych nieobjętych procedurą B.

Procedurę B stosuje się do oznaczenia temperatury zapłonu paliw opałowych pozostałościowych, asfaltów upłynnionych, przepracowanych olejów smarowych, cieczy mających tendencję do tworzenia błonki powierzchniowej, cieczy z zawiesiną ciała stałego, produktów o wysokiej lepkości, takich jak roztwory polimerów i kleje.

Wartość temperatury zapłonu stosowana jest w przepisach dotyczących bezpieczeństwa, jako właściwość klasyfikacyjna do określenia stopnia zapalności cieczy.

Badanie wg PN-EN ISO 13736 pozwala oznaczyć temperaturę zapłonu dla cieczy palnych wykorzystując aparat zamkniętego tygla Abla.

Metoda ma zastosowanie dla próbek substancji łatwopalnych o temperaturze zapłonu pomiędzy -30°C do 75°C. Jednakże precyzja metody (zgodnie z normą) obejmuje tylko oznaczenia w zakresie od -8,5°C do 75°C.

Celem badania jest potwierdzenie niepalności/niezapalności (klasa reakcji na ogień A1 lub A2) wyrobów budowlanych tj. materiałów homogenicznych i zasadniczych składników wyrobów niehomogenicznych.

Badanie polega na poddaniu oddziaływaniu termicznemu serii próbek uformowanych w kształcie walca. Pomiar opiera się na analizie zachodzących zjawisk termodynamicznych podczas podgrzewania próbki.

Celem badania jest ocena potencjalnego wpływu materiału lub wyrobu budowlanego na rozwój pożaru. Jest podstawą do ustalenia klasy reakcji na ogień A2, B, C, D.

Badanie to polega na poddaniu próbki oddziaływaniu umieszczonego w narożu palnika o mocy 30 kW, mającego symulować pojedynczy płonący przedmiot.

Badanie odbywa się w znormalizowanej komorze badawczej, z której za pomocą systemu oddymiania wyciągane są spaliny, z których próbka pobierana jest do analizatora. Analiza polega na pomiarze zmian zawartości tlenu oraz dwutlenku węgla w kolejnych krokach czasowych. Na podstawie tych danych wyznaczane są współczynniki szybkości wydzielania ciepła, szybkości wzrostu pożaru oraz całkowite wydzielone ciepło. Dodatkowo w trakcie badania dokonuje się pomiaru szybkości wydzielania dymu, na podstawie którego określa się dodatkową klasyfikację dymotwórczości (s1, s2, s3). Na podstawie obserwacji wizualnych wyrób klasyfikuje się również pod kątem spadających, płonących kropli/cząstek (d0, d1, d2).

Jest to dodatkowe badanie do określenia klasy reakcji na ogień wyrobów podłogowych Bfl, Cfl, Dfl, oraz wyrobów innych niż podłogowe B, C D. Jest to również podstawowe badanie przy określaniu klasyfikacji E lub Efl.

Badanie polega na przyłożeniu do powierzchni i/lub krawędzi badanej próbki znormalizowanego płomienia i obserwacji zachodzących po tym zjawisk, takich jak:

• zapalenie próbki po czasie przyłożenia zgodnym z normą,
• czas do którego dojdzie do zapalenia się próbki,
• osiągnięcie przez wierzchołek płomienia znormalizowanej odległości powyżej punktu przyłożenia płomienia (a także czas, po którym to nastąpiło),
• wystąpienie zapalenia papieru filtracyjnego (miara wystąpienia płonących kropel).

Celem badania jest ocena potencjalnego wpływu wyrobów podłogowych na rozwój pożaru. Badanie jest podstawą klasyfikacji wyrobów podłogowych w klasach reakcji na ogień Bfl, Cfl oraz Dfl.

Metoda polega na poddaniu próbki działaniu promieniowania cieplnego z płyty promieniującej, o znanym rozkładzie gęstości promieniowania, a także palnika pilotowego, przykładanego do powierzchni próbki. W trakcie badania obserwuje się rozprzestrzenianie płomienia wzdłuż powierzchni próbki. Kryterium klasyfikacji stanowi krytyczny strumień cieplny odpowiadający maksymalnemu zasięgowi płomienia.

Dodatkowo w trakcie badania dokonuje się pomiaru szybkości wydzielania dymu, na podstawie którego określa się dodatkową klasyfikację dymotwórczości (s1, s2, s3).

Badanie polega na poddawaniu prostokątnej próbki materiału, umieszczonej w komorze do badań pod kątem 45° do poziomu działaniu promieniowania cieplnego o natężeniu 30 kW. Dodatkowo do dolnej i górnej płaszczyzny próbki przysunięte są zapalarki gazowe, które umożliwiają zapalenie produktów rozkładu termicznego powstałych na skutek oddziaływania promieniowania cieplnego.

W trakcie badania notuje się:

• czas do chwili zapalenia się dolnej płaszczyzny próbki,
• czas do chwili zapalenia się górnej płaszczyzny próbki,
• różnicę temperatur między spalinami uchodzącymi z komory i wchodzącym do komory zewnętrznym powietrzem, w czasie 20 minut trwania badania.

Celem badania jest ocena wpływu płonących zarośli na powierzchnię ekranu akustycznego. Badanie polega na spaleniu znormalizowanej ilości strużyn drzewnych, znajdujących się w bezpośrednim kontakcie z badaną próbką. Klasyfikacji dokonuje się na podstawie następujących parametrów:

• wysokości oraz powierzchni powstałych uszkodzeń,
• przepalenia na wylot,
• odbarwienia.

Metodę tę stosuje się do wyznaczenia zapalności pionowo umieszczonych płaskich wyrobów włókienniczych przeznaczonych na odzież, zasłony i firanki, występujących  w postaci wyrobów jedno- lub wieloskładnikowych (powleczonych, pikowanych, wielowarstwowych, konstrukcji przekładkowych i podobnych kombinacji). Stosuje się ją do określenia stopnia palności wg rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Badanie polega na poddaniu pionowo umieszczonej próbki wyrobu włókienniczego działaniu płomienia i pomiarze:

• Czasu zapalenia próbki (PN-EN ISO 6940),
• Czasu, po którym płomień osiągnie kolejne wysokości (PN-EN ISO 6941).

Celem badania jest ocena wpływu płonących żagwi na powierzchnię dachu lub świetlika dachowego. Badanie polega na spaleniu znormalizowanej ilości wełny drzewnej, znajdujących się w bezpośrednim kontakcie z badaną próbką. Klasyfikacji dokonuje się na podstawie następujących parametrów:

• zasięgu rozprzestrzeniania ognia,
• występowaniu spadających płonących kropli/odpadów stałych,
• występowanie płonących cząstek penetrujących konstrukcję,
• powierzchnia otworów powstałych wskutek przepalenia,
• występowanie wewnętrznego spalania.

Jest to dodatkowe badanie do określenia klasy reakcji na ogień kabli i przewodów elektrycznych oraz światłowodów B1_CA, B2_CA C_CA, D_CA, a także podstawowe badanie przy określaniu klasy E_CA.

Badania przeprowadza się dla pojedynczego izolowanego przewodu lub kabla. Ma ono  na celu sprawdzenie odporności na pionowe rozprzestrzenianie się płomienia. Klasyfikacji dokonuje się na podstawie zasięgu zniszczeń powstałych w wyniku oddziaływania płomienia.

W badaniu określa się kwasowość gazów powstałych podczas spalania kabli elektrycznych, poprzez wyznaczenie średniej ważonej pH i konduktywności dla poszczególnych materiałów, z których wykonany jest przewód, kabel elektryczny lub światłowodowy.

Spalania materiałów dokonuje się w piecu rurowym, a produkty spalania przepuszcza się przez dwie płuczki z wodą destylowaną. A następnie na pomocą pehametru i konduktometru mierzy się pH oraz konduktywność wody po badaniu.

Na podstawie wyników badań dokonuje się dodatkowej klasyfikacji korozyjności produktów spalania kabli elektrycznych (a1, a2, a3).

Celem badania jest ocena potencjalnego wpływu kabli, przewodów elektrycznych lub światłowodowych na rozwój pożaru. Jest podstawą do ustalenia klasy reakcji na ogień B1_CA, B2_CA C_CA, D_CA.

Badanie to polega na poddaniu próbki w postaci pionowo zamontowanych wiązek przewodów oddziaływaniu palnika o znormalizowanej mocy.

Badanie odbywa się w znormalizowanej komorze badawczej, z której za pomocą systemu oddymiania wyciągane są spaliny. Próbka spalin pobierana jest do analizatora. Analiza polega na pomiarze zmian zawartości tlenu oraz dwutlenku węgla w kolejnych krokach czasowych. Na podstawie tych danych wyznaczane są współczynniki szybkości wydzielania ciepła, szybkości wzrostu pożaru oraz całkowite wydzielone ciepło. Dodatkowo w trakcie badania dokonuje się pomiaru szybkości wydzielania dymu, na podstawie którego określa się dodatkową klasyfikację dymotwórczości (s1, s2, s3).

Na podstawie obserwacji wizualnych wyrób klasyfikuje się również pod kątem spadających, płonących kropli/cząstek (d0, d1, d2).